Honoratki Małe Siostry
Niepokalanego Serca Maryi

Rys biograficzny

Emilia Główczyńska przyszła na świat 9 V 1887 r. we wsi Świerszczów (archidiecezja lubelska) w ubogiej rodzinie Szczepana i Józefy z Wierzchowskich. Została ochrzczona 16 V 1887 r. w parafii św. Stanisława BM w Wereszczynie (diecezja siedlecka). Oboje rodzice służyli w majątku miejscowego dziedzica Rulikowskiego, gdzie ojciec pracował jako woźnica. Wychowywali swą córkę w duchu głębokiej wiary, ucząc ją od najmłodszych lat modlitwy i pracy nad sobą. Ukończywszy szkołę elementarną, Emilia wyjechała z domu rodzinnego. Dotarła do Częstochowy, gdzie podjęła pracę w fabryce jako szwaczka. Zapoznała się wówczas z siostrami ze Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi. W dniu 6 I 1912 r. wstąpiła do Zgromadzenia Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi w Częstochowie. Do nowicjatu została przyjęta 14 I 1914 r. w Nowym Mieście nad Pilicą i otrzymała imię s. Hilaria od Imienia Jezus. W październiku 1914 r. Nowe Miasto znalazło się w ogniu walk podczas I wojny światowej. Wówczas s. Hilaria jako jedyna nie opuściła domu i gotowała posiłki dla sióstr ukrytych w katakumbach klasztoru oo. kapucynów. Ostatecznie Matka Założycielka, Sługa Boża Aniela Róża Godecka (1861-1937), przynaglona przez bł. o. Honorata, zdecydowała się opuścić zagrożone miasto. Wraz z nowicjatem 14 V 1915 r. udała się na Łotwę, do Dyneburga (obecne Daugavpils), a następnie na Litwę. Siostry rozwinęły szeroką działalność w Wilnie, otaczając opieką ludność znękaną wojenną zawieruchą. S. Hilaria pracowała w kuchni dla biednych. Tam też 1 V 1916 r. złożyła I profesję zakonną. Po powrocie do Polski, Główczyńska poświęciła się chorym jako pielęgniarka. W latach 1920-1924, 1926-1930 pracowała w szpitalach w Częstochowie. Ponadto od 1924 r. służyła siostrom w infirmerii domu generalnego przy ul. Klasztornej 19 w Częstochowie. Wzywano ją też do pomocy, kiedy chorowały siostry w innych domach. Przebywała więc po kilka miesięcy w Piaskach koło Czeladzi, Lublinie, Ciechocinku. Była bez reszty oddana chorym. Śluby wieczyste złożyła 5 listopada 1924 r. w Częstochowie. W 1932 r. powierzono s. Hilarii posługę siostrom w infirmerii domu nowicjackiego w Nowym Mieście. W lutym 1933 r. zdecydowano o kolejnej zmianie miejsca pobytu – tym razem do Warszawy. Tam była administratorką domu i internatu dla dziewcząt przy ul. Piwnej 43. Służyła również swoją wiedzą medyczną. W Warszawie zastał s. Hilarię wybuch II wojny światowej. W niedzielę 17 IX 1939 r. Niemcy przypuścili straszny atak – bombardowanie trwało półtorej doby. Płonął Zamek Królewski, katedra i wiele innych budynków Starego Miasta. Siostry z rana poszły do kościoła jezuitów na ul. Świętojańską, pragnąc uczestniczyć we Mszy św., ale świątynia również ucierpiała od bomb i ludzie zostali uwięzieni wewnątrz. Mimo to s. Hilarii udało się wydostać i pobiegła, by ratować Najświętszy Sakrament w domowej kaplicy. Pokonanie tego odcinka drogi wymagało wielkiego męstwa, gdyż posuwała się w gradzie kul, a do kaplicy prowadził przeszklony łącznik. Będąc już przy tabernakulum, została ciężko ranna od pocisku. Konającą zabrano do punktu sanitarnego i po śmierci pochowano prawdopodobnie w którejś ze zbiorowych mogił. Siostry dotarły do domu dopiero wieczorem i udały się na poszukiwanie zaginionej, ale nigdzie nie znaleziono jej ciała. W ten sposób miało się spełnić pragnienie s. Hilarii, by zniknąć z ziemi nie robiąc wokół siebie rozgłosu.