Życie konsekrowane - jak pisze św. Jan Paweł II - ma wielkie znaczenie właśnie dlatego, że wyraża nieograniczoną bezinteresowność i miłość, co jest szczególnie doniosłe zwłaszcza w świecie zagrożonym przez zalew spraw nieważnych i przemijających. Gdyby zabrakło tego konkretnego znaku, należałoby się obawiać, że miłość ożywiająca cały Kościół ostygnie, że zbawczy paradoks Ewangelii straci swą ostrość, że «sól» wiary zwietrzeje w świecie ulegającym sekularyzacji (VC 105).
Dzisiaj chcemy podzielić się z Wami radością spotkania z Chrystusem i Jego obecnością w naszym życiu. Tę radość przekazujemy w formie życzeń, choć zwykło się oczekiwać, że to świętujący je przyjmują. Ale przecież może być inaczej, i to właśnie świętujący zapraszają do świętowania innych!
Zwracamy się do naszych Rodzin i przyjaciół, z których wyszłyśmy na drogę powołania zakonnego. Życzymy, abyście zawsze i wszędzie mogli być dumni, że do Waszej Rodziny zapukał Pan, by wziąć w posiadanie serce waszej córki, siostry, przyjaciółki. Ten wybór nie jest zasługą naszych talentów czy osiągnięć, ale Jego decyzją, a kto wie, czy i nie owocem Waszych serdecznych modlitw.
Zwracamy się do naszych Nauczycieli i Kapłanów, których Bóg postawił na drogach naszego życia. Dziękując za dar świadectwa, życzymy, aby Dobry Bóg wynagrodził trud pomocy w codziennym wzrastaniu do pełni człowieczeństwa i świętości każdej z nas. Radujcie się dziś naszym szczęściem.
Zwracamy się do Was, Kochane Dziewczęta, które dzisiaj słyszycie w swoich sercach delikatny głos Bożego wezwania. Życzymy Wam odwagi w podejmowaniu decyzji pójścia drogą największego szczęścia i najpiękniejszej miłości. Życzymy radości z pokornego „Amen”, wypowiedzianego woli Bożej oraz tego pokoju, którego świat dać nie może. Niech miłość Chrystusa będzie dla Was światłem, rozpraszającym wszelkie wątpliwości, zwyciężającym wszelkie obawy i pokonującym wszystkie trudności.
Wszystkim dziękujemy za dar modlitwy, za pamięć w tym szczególnym dla nas dniu i za Waszą obecność na drogach codzienności.
Z darem serdecznej i wdzięcznej modlitwy – Siostry Honoratki